تلویزیون «تبریز در مه» را نشان می دهد؛قرار داد ترکمن چای ....

هرگاه اسم قرار داد و مشابه هانش می آید اول از همه حرص خوردن ها و فحش دادن هایمان سر کلاس تاریخ جلوی چشمانم قد می کشند! یک خط حفظ می کردیم،سه تا فحش می دادیم!یک بند معلم توضیح می داد،نیم ساعت ب جان آل قاجار حرف می زد!برایمان کتاب های معتبر تاریخی می آورد و ابعاد جنایت را باز می کرد.ماهم زل می زدیم ب معلم و دندان قروچه می کردیم!گه گاهی هم نگاهی ب کتاب می انداختیم ک مرز های کنونی ایران را با نقطه چین های مشکی از مساحت عظیم صورتی شده،جدا کرده بود!

البته 

بالاتر از این عکس هایی ک تلخی حقیقت را ب رخمان می کشیدند؛بودند تصاویری ک گواهی می دادند:عزت ایرانی کمرنگ می شود ولی نمی میرد...انگار آبی بر آتش ریخته باشند،با دیدنشان،آرام می شدیم و ب روح پر فتوحشان،صلواتی می فرستادیم...و البته گله مند از مردمان آن زمان ک چرا فقط تماشا کردند و توجیه معلم : مردم سواد نداشتند و این سیاست حکومت بود!....

حالا؛خیلی ها می پرسند:ما آن همه زجر کشیدیم تا چند صفحه ترکمنچای را بخوانیم!نسل های بعد چگونه می خواهند 150 صفحه برجام بخوانند؟

هیچ!

سه صفحه می خوانند،ده تا فحش می دهند!و طرح این سوال ک چرا مردم هیچ کاری نکردند؟و توجیه معلمشان: مردم آگاه نبودند و آگاهان جامعه تلاشی برای آگاه کردن عوام نکردند. درآن زمان ب این گروه «ولایتمداران» می گفتند.سِیوَش کنید!انواع زیادی دارد اما هیچکدام کاری نکردند!یکسری را نذاشتند یکسری نخواستند!

جوان ، دعوا ، دادگاه ، پنج سال زندان

مهدی ، :) ، دادگاه ، ده سال زندان

سرنوشت1: دل آقای پدر،ریش می شود وقتی چهره ی جوان چشمانش را پر می کند.وقتی صدای رنجور پسر ، از خامی جوانی اش گله مند است.دل آقای پدر ریش است برای تخت کناری بابابزرگ...جوانی ک راهنما نداشت...

سرنوشت2:خنده های مهدی بابا یعنی تیری بر قلب تمام کوخ نشینان. خنده های مهدی بابا یعنی آییی روستایی ک همراه مریضت آمدی بیمارستان و از بی جایی کفش زیر سر گذاشتی و کف بیمارستان خوابیدی،آیییییی من هرچه را بخواهم دارم،حتی اگر حق تو باشد!

بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی می گویند فلان جا خلوت است،فلان کار خطرناک و رفتن ب فلان جا دیوانگی،من بیشتر و بیشتر  علاقه مند و مصر می شوم ک بروم و می روم!

تپه شهدای گمنام شهرمان یکی از آن مناطق است.از زمانی ک خورشید سر بلند می کند تا وقتی ک ب قول کودکی هامان می رود تا پشت کوهها بخوابد،من منتظر مجالی ام تا سینه ام را از دم مسیحایی آنجا لبریز کنم....

چندروز پیش توفیق نصیب شد...

پله پله تن را بالا کشیده و کنار یکی از مزار ها زانو زدم. دستم را روی سنگ مزار کشیدم؛سرد بود ولی عجیب گرمم کرد. هوا پر بود از عطر گل های اطراف و سکوت عجیبی ک چند ثانیه ای یکبار صدای جیرجیرک یا سوسک ها می شکندش.

رو ب قبله شدم و با مفاتیح الجنان هم نوا...

بسم الله الرحمن الرحیم السلام علیک یا اباعبدالله 

السلام علیک یابن رسول الله ...

اما این بار،مثل چند دفعه قبلی ، دیگر دعا دست دلم را نگرفت و نبردش ب ملکوت.دیگر در گوش دلم روضه کربلا زمزمه نکرد تا دل،صورت بخراشد ، ضجه بزند و روی مزار بیفتد...

دل،لجوجانه،گوشه ای زانو بغل گرفته بود،با چشم های ریز شده و یک عالمه چین و چروک روی پیشانی اش.هرچه دعا و من اصرار می کردیم بیشتر پا برزمین می کوبید.انگار دل؛سنگ شده بود...

فایده ای نداشت.دست از دعا کشیده ب دنبال مهر گشتم.«خب دختر،حالا وسط نماز یکی دست گذاشت روی دهنت و بردت.اون وقت چه؟»خنده ام گرفت!انگار آن همه نصیحت و بحث بزرگترها دارند کم کم کارخودشان را میکنند!چشم هایم را بستم با اللّه اکبری افکار مسخره را تمامش کردم.

من بودم و خدا و شهدا؛ودیگر هیچ!نمازش خیلی چسبید ولی چیزی کم بود.مثل سیب زمینی سرخ کرده ک مزه اش می چسبد ولی با نمک یا سس جور دیگری است! نمی دانستم چرا دلم فهمش بیجک نمی گیرد ک کجاست؟در محضر کیست؟ 

سرم را روی مزار گذاشتم و التماسشان کردم کمکم کنند.

نماز خواندم،دعا و زیارت ولی بازهم...

عصبی شدم و از دست خودم شاکی!

غمگین تر از قبل بیرون آمدم وملتمسانه خداحافظی کردم.هوا  تقریبا تاریک شده بود؛نگاهی ب اطراف کردم اگر حشرات را فاکتور می گرفتم جز چند ماشینی ک بی توجه می گذشتند،موجود زنده ای آنجا نبود.بی حال ب سمت خانه راه افتادم.غرق در افکار بودم و با هر قدم توفیق را برای خودم معنی میکردم: توفیق فقط اینجا اومدن نیس،بهره بردنه!چه قدر روحت را رشد دادی خانم؟

خسته شده بودم.عاجزانه مثل بچه ای ک زیر کتک های مادرش،جز خود او،پناهی ندارد و التماسش می کند،سر بلند کردم و خدا را التماس.

با خودم می گفتم:من ک آمدم اینجا برای دعا.برای شهدا.

یکهو صدایی ک انگار این مدت مثل معلم ها ک ساکت می مانند تا دانش آموز خودش بفهمد،ساکت مانده بود؛مرموزانه گفت:مطمئنی؟ دل،ک اخم هایش را باز کرده بود سر بالا آورد و خواست بگوید:«آره»ک معلم سرزنشگرانه پی حرفش را گرفت:خودتی!

انگار آب سرد ریختند سر من و دلم!خشکمان زد!

:تو آمده بودی برای شهدا؟(و چند ثانیه ای همان سکوت همیشگی معلمانه ک با قیافه ای منتظر،زل می زنند ب چشمانت)ادامه داد:یا از سر لج همیشگی ات ک همه عاصی اند ازش،آمده بودی تا ثابت کنی شجاعت و زرنگی ات را و اینکه شما بزرگتر ها اشتباه می گویید؟همین ک ب کسی خبر نمی دهی و سر خود می آیی معلوم است ب خاطر لج هست!

سرم را انداختم پایین.

خیلی شرمنده شدم،از شهدا،از خدا،از خودم،از دعا.از همه ک ب بازی گرفته بودمشان!اما از قصد نبوده،اصلا نفهمیدم!انگار ک پرده کنار رفته بود. بقیه کارهایم چی؟دلم راهی ام کرده بود یا خدا؟یا صاحب الزمان!یا صاحب الزمان!

خیلی دلم شکسته بود خیلی.خیلی بیشتر از قبل عجزم را حس می کردم.دنبال ذکری کاری دعایی می گشتم تا جبران کنم.نمی دانم چرا مدام حرف حاج آقا مظاهری ب یادم می آمد ک ب نقل از یکی از علما فرموده بودند: ریا مثل جای پای یک مورچه ی سیاه روی سنگ سیاه در یک مکان بسیار بسیار تاریک است...

مدام استغفرالله می گفتم و از خدا می خواستم ک ببخشد مرا؛جز او پناهی نداشتم. هرچقدر می گذشت و بیشتر مناجات می کردم انگار بیشتر و بیشتر روی سیب زمینی ها سس ریخته می شد! بیشتر سبک می شدم و مزه زیارت و دعا و نماز ب زیر دندانم می رفت!

ب خانه ک رسیدم عهد بستم.زنگ در را زدم.در ک باز شد اذان را گفتند....

پ.ن:هنوزم می روم.بی اجازه و بی خبر.ولی نه ب خاطر اینکه چیزی را ثابت کنم....

در خیابان قدم می زدم و با تلفنم حرف.همان اول صحبت کردن متوجه شدم پسرهای پشت سرم دارند ادایم را در می آورند!دوست داشتم تلفنم را افقی در تک تک حلق هایشان فرو می کردم اما سریع قطع کردم و از آنجا دور شدم.شاید ب خاطر همان فرمول های توصیه شده،ک پسر هرچه گفت و هرچه کرد باید کم محلش نمود.اینکه دوستان و اطرافیانم ادایم را در می آورند برای شوخی ک بعضا رنگ و بوی استهزاء هم دارد،مشکلی نیست ولی یک پسر...

یکسری جاها از حرف زدنم پشیمان می شوم،یکی اینجا،یکی هم وقتی با یک آقا حرف می زنم و رفتارهای دور از حیایش و کارهایی ک چندش آدم را بر می انگیزد ک اغلب بعد این مورد نیم ساعتی گریه می کنم! 

و نه ب این افراد نه ب برخی آقایان مذهبی ک خدا می داند چندبار حین صحبت کردن با بنده سکته می کنند!

اینکه در نهایت ناز حرف بزنی مسلما دست خودت نیست ولی اینکه دیگران استهزاء نکنند یقینا دست خودشان است..

تلفن زنگ می خورد.شماره ای نا شناس...

پاسخ ک می دهیم:صدای مهربان و بی حال پدربزرگی است ک از بیمارستان زنگ زده تا روز دختر را تبریک بگوید...

عشــــــــــق جز این استــــــ؟

روزمان مـــبارکــــ!